Майму прадзеду
Вайна…О, колькі болю ў гэтым слове,
Не раз я чуў ад прадзеда свайго.
Як ваяваў і быў у палоне,
Не бачыў родных ён даўно.
І мы змаглі! І гэту перамогу
Мы выстаялі да канца.
Не ўсе вярнуліся дадому,
Недачакаліся байца…
Як мала тых, хто адстаяў краіну,
Няма нажаль і прадзеда майго.
Нясу вясной я кветкі на магілу,
І буду вечна памятаць яго.
Наказ твой, дзед, запомню назаўжды:
“ Сваю Радзіму мужна бараніць”.
І хай, яшчэ зусім малы,
Як падрасту – пайду служыць!
Принято. Удачи в конкурсе!
спасибо
Очень мужественное стихотворение, Артем! Правда, не все поняла, хоть я и Шевченко, но последние 2 строчки точно зрозумівши. Молодец!
спасибо